Met sprongen vooruit!

Wauw, deze week heb ik mijn afpingelskills tot een hoger level gebracht! Ik vind het altijd zo sneu en gierig om stug te blijven afpingelen, maar ik heb onder begeleiding van jiska getraind om mijn inlevend gevoel opzij te zetten en keihard te handelen! Resultaat: een hele toffe leren tas van 5500 roepies gekregen voor 3500, een ring van 5600 voor 3200 en onze hotelkamer van 7.500 naar 4000. Die grijns/glimlach van de verkopers bleef zelfs achterwege dus ik zeg goeie deallll! Het blijkt echter een enorm vermoeiende tak van sport, dat handelen. Halverwege het weekend was ik er dan ook helemaal klaar mee en betaalde ik liever meer dan dat ik weer een uur een discussie moest voeren. En in elke winkelstraat waar je komt wordt je met elke stap die je zet gevolgd door minstens 3, soms zelfs 5 verkopers, die alles aanprijzen waar je niet in geïnteresseerd bent, heel irritant. Maar gelukkig beheers ik over een groot scala Nederlandse scheldwoorden die ze toch niet kunnen verstaan maar waardoor ik toch even mijn emotie op de vrije loop kan laten!;) Dan is het toch weer fijn om zondagavond terug te komen in ons vertrouwde en ontoeristisch stadje waar de mensen alleen maar kijken en glimlachen in plaats van overal geld te ruiken. Ze weten het niet, maar ze zoeken het sowieso helemaal bij de verkeerde persoon haha!
We waren weer afgereisd naar het zuiden, en de lokale mensen vragen ons rond etenstijd of we op zoek zijn naar echte goede rice & curry. NEEE! roepen we met 4e in koor, want we willen in ons weekend alles behalve rijst. Heerlijke pasta en friet bijvoorbeeld, slechtste combinatie als je in Nederland bent, maar echt genieten hier als je al 3 weken alleen maar rijst eet. Jammie! Als het maar vet is haha! En we zijn allemaal nog niet aangekomen wist de weegschaal in het hotel ons te vertellen, dus dan eten we gewoon lekker door! Kappen allemaal dus met koolhydraatarme dieten en gewoon hele dagen rijst pasta en brood eten! ;) Het betreffende restaurant faalde trouwens wel enorm met zijn menukaart, wat eigenlijk in de meeste restaurants wel het geval is. Ze zijn hier namelijk heel enthousiast met leuke plaatjes achter de gerechten, maar deze komen helemaal niet overeen met de kaart en de foto's zijn daarbij ook nog eens gewoon van internet geplukt. Typisch gevalletje van alles mooier maken dan het is haha! We kwijlden al helemaal weg bij de dessertkaart, maar toen we vroegen welke ze van de plaatjes allemaal hadden bleken dat er maar 2 te zijn. Geen bananasplit dus, maar gewoon saai ijs. Jiska deed nog een suggestie aan de ober dat hij alleen maar even in de boom hoefde te klimmen voor een banaan maar dat idee werd vriendelijk doch afwijzend weggelachen.
Ik ben trouwens direct gestraft nadat ik in mijn vorige verslag schreef dat we het zo getroffen hadden met het weer ondanks het regenseizoen. De hel is sinds vrijdag losgebarsten en het is niet op gehouden, dus ons vrije weekend was vooral overleven! Omdat we niks buiten konden doen hebben we onszelf laten verwennen met een heerlijke massage en scrubbehandeling, absoluut geen straf! En als afsluiter van het weekend een boottocht gedaan door een mangrove, heel gaaf! Wederom mezelf overtroffen: ik heb een mini krokodilletje vast gehouden! Dit alles met op de achtergrond de nationale sri lanka song, het volkslied waarmee ik echt hele dagen in mijn hoofd loop omdat we deze elke ochtend op project zingen met de kinderen. Ik vind het een geweldig lied, 10 keer beter dan ons eigen volkslied. Heb een stukje gefilmd dus kijk vooral de video! Ik raad je wel aan om het bij 1 keer te houden anders zit je er de rest van de week mee te kijken in je hoofd haha! Af en toe, als ik een goede dag heb, draag ik hem voor aan een tuktukchauffeur die dan enthousiast inhaakt. Jaja, een en al samenhorigheid hierzo!!

Het laatste weekje project is ingegaan. De kleine kinderen hebben vakantie dus ik werk deze week alleen met de pubers. Wel heel leuk want je kan net wat meer met hen doen en communiceren gaat een stuk gemakkelijker omdat ze wel wat Engels spreken. Omdat we nu met 4 vrijwilligers op dit project zitten, wat eigenlijk net teveel is, is er wel gelegenheid om met de hoofdjuf te praten. Ze vertelde ons over het ontstaan van dit project, opgericht door Projects Abroad in 2005. Heel het gebouw is geverfd door vrijwilligers en alle inboedel en materialen zijn ook ingezameld door vrijwilligers en met behulp van financiering vanuit Projects Abroad. Supertof om te merken dat het geld wat we betaald hebben ook echt op een goede plek terecht komt en dat er veel dankbaarheid is. Kennelijk is er ook veel vraag naar een voor- en naschoolse opvang want elk jaar zijn er volop nieuwe aanmeldingen. Overigens vertelt de hoofdteacher dat de meeste ouders van de kinderen die hier komen amper betrokken zijn bij hun kind en dat het contact met die ouders vaak moeilijk verloopt. Huiswerk wordt dan niet gemaakt omdat de ouders het niet stimuleren en sommige kinderen schitteren meer door afwezigheid dan aanwezigheid zonder enige afmelding. Je merkt bij die kinderen enorme achterstand ten opzichte van hun leeftijdsgenootjes, heel sneu. Bijna alle kinderen uit mijn project wonen in het aangrenzende 'tsunami-kamp', zoals deze wijk genoemd wordt. Zoals de naam al aangeeft is deze opgebouwd na de tsunami van 2004 voor alle slachtoffers die toentertijd hun huis zijn kwijtgeraakt. Ze hebben er wat 'leuks' van proberen te maken door de huizen verschillende kleuren te geven maar eigenlijk blijft het een triest beeld. De armoede straalt er vanaf en mensen hangen de hele dag een beetje rond. Er is 1 doorweg dwars door het wijkje, waar we doorheen moeten om op ons project te komen. Blijkbaar komt er veel intimidatie voor, en kampen veel mannen met alcoholproblemen. We worden wel vaak aangesproken maar altijd op een vriendelijke manier en met enthousiaste kinderen er omheen. Het is wel bizar om te beseffen dat de kinderen waar ik mee werk hier opgroeien, sommige kinderen zijn ontzettend leergierig en leren snel, maar het is maar de vraag in hoeverre zij een kans krijgen om uiteindelijk ook een goede studie te kunnen doen.
Verder hoorde ik dat een beginnend arts hier omgerekend maar 200 euro per maand verdient, ongelooflijk. Dit zijn ongeveer 30.000 roepies, maar ook al is het leven hier een stuk goedkoper, het is nog steeds barweinig. Om een beeld te schetsen: 10 minuten in een tuktuk kost 300 roepies, naar de kapper of sportschool 400 roepies, een hotelkamer gemiddeld 3000 roepies, een cola 120 roepies en een blikje red Bull 380 roepies (soms snap ik de verhoudingen niet helemaal).

Dussss... Vol met serieuze stof deze keer. Nog een leuk weetje om af te sluiten: je mag gewoon buddha beeldjes voor jezelf kopen, jeuuuuh! Het is een fabel dat het ongeluk zou brengen,maar wel is het heel belangrijk dat je je beeldje op een acceptabele plek zet, en dus niet in een badkamer of wc. Doe er je voordeel mee!

Hoe is het met jullie?
Doeidoei!! Xx