de ogen goed de kost geven!

Hoi allen!
5 dagen reizen zitten er alweer op, we gaan van hot naar her, door weer en wind, hotelletje in, hotelletje uit. De held van elke dag is Daya, onze lokale prive chauffeur en tevens ook alleswetende gids. Hij weet de mooiste plekjes en heeft overal wel een vriendje die iets voor ons kan betekenen, en zo niet, dan fixt ie het zelf, boffen wij even! De eerste avond hebben we een van de grootste jaarlijkse religieuze evenementen bijgewoond: de esala perahera, het spektakel met verlichte olifanten, dansers, vuuracrobaten en trommelaars.  Hele families nemen vanaf het middaguur hun intrek op de trottoirs van koningsstad Kandy, om zeker te zijn van een goede plek. Wij dachten tegen half 7 savonds wel nog even een goede plek te regelen maar dat viel tegen haha. Uiteindelijk zijn we knus tussen de lokale bevolking op de grond gaan zitten,  maar na een uur deden onze verbrande billetjes toch wel al zeer.' Volhouden, de rest zit hieral uren!' Ondertussen werd er gewoon avondgegegeten op de stoep (handig omdat ze toch altijd met de handen eten) of deden mensen een dutje. Uiteindelijk na 9u zagen we dan eindelijk de optocht aan ons voorbij komen. Suuupermooi en heel knap wat sommige kinderen al deden met vuur!! De optocht is begonnen bij de tandtempel, de belangrijkste boeddhistische tempel van het land omdat daar de tand van boeddha bewaard wordt. Hier zagen we dan eindelijk de eerste olifanten! Men gelooft dat het geluk brengt om onder de buik van de olifant door te gaan, dit moet 3 keer achter elkaar. En zo kun je ook je kind er 3 keer onder door wiegen. Ik dacht even dat ik Daya verkeerd begreep toen hij dit vertelde maar even later was ik zelf getuige van een man die zich aan dit ritueel onderwierp. Of ik ook wilde, nahhh nee misschien een andere keer haha! In tempels moeten we altijd onze knieën en schouders bedekken. Nu heb ik een hele handige omwikkeldoek bij me, maar gisteren floepte die opeens open toen we een tempel uitkwamen. De 3 politiemannen aan de overkant vergaten even dat ze in functie waren en stonden alledrie te lachen, thanks to boeddha dat ik er nog een korte broek onderaan had hahaha. Een ander hoogtepuntje was onze tour naar de theeplantages op 5500m hoogte!  De rit er naartoe was alles behalve leuk, ik heb heel de weg het gevoel gehad alsof ik de dood in de ogen keek, overal onafgezette afgronden!  Ik vroeg Daya op een gegeven moment hoelang we nog moesten rijden. Zo'n 15 km was zijn antwoord, dus ik troostte mezelf met de gedachten dat we er zo waren. Helaas wist ik toen nog niet dat de paden daarna steeds slechter werden en het dus megalang duurde voordat we onze bestemming bereikt hadden. Maar wauw, het was de ellende helemaal waard, er stond een grote villa, waar zijn nichtje en haar man woonden en de top van de berg gaf een prachtig uitzicht over de theeplantages. We sliepen bij dit stel,  die echt superlief en gastvrij bleken. We hebben met hen getafeld en een wandeling door de theeplantages gemaakt, waar haar man de manager van is. Ze had allemaak interessante dingen te vertellen,  zowel over de theeplantages als over de cultuur waarin zij leven. Eenmaal terug in de villa,  inmiddels echt bevroren tot op het bot (Het was ongeveer 16 graden daarboven maar deze temperatuur zijn we hier totaal niet meer gewend), staken ze de openhaard op onze slaapkamer voor ons aan, supertof! Het was echter niet alleen maar lachen gieren brullen daarboven,  besefte ik toen ik de hulp van het huis ontmoette.  Deze man werkt kennelijk al jaren in de huis, ook al trekt er een nieuwe familie in. Maar het leek echt nog een slaaf zoals we ze van vroeger kennen, ik werd er heel ongelukkig van om dat te zien. Hij kwam iedere keer voorzichtig om het hoekje kijken en moest dan wachten op toestemming of hij verder mocht komen. En met zijn magere lijf moest hij onze koffers sjouwen, die bijna even zwaar waren als hem zelf.  Niet om aan te zien. Hij werd ook een keer mee naar buiten gestuurd om ons een mooie weg te wijzen. Op zijn blote voeten door de harde keien en vieze takken. We vroegen hem om een foto te maken, duidelijk de eerste keer dat hij een camera vasthad, hij wist er geen raad mee maar had wel een big smile op zijn gezicht, superschattig haha. Die foto is niks geworden maar was allang blij hem even lachend te zien,  lang leve de selfie-camera! Het nichtje van daya bij wie we dus logeerden had nog een vervelend nieuwtje voor me in petto,  of we al wisten dat daya vorige week een auto ongeluk heeft gehad !? Niet het moment om te willen weten dat zijn auto 10m naar beneden was gestort en hij er net op tijd uit had kunnen springen. De terugrit toch ter sprake gebracht maar hij was er niet heel happy mee dat we dit wisten, waarschijnlijk omdat hij ons niet onnodig (of kan ik dat woord beter weglaten) bang wil hebben. In iedergeval zijn we heelhuids weer beneden gekomen en hebben we na deze dag een grote rots te voet beklommen, voelt een stuk veiliger en hoef ik niemand anders de schuld te geven als het misgaat!;) de apen slingeren om ons heen, eenmaal werd ik ook gegrepen bij mijn been, ik deed natuurlijk hetzelfde bij hem terug... Verder hebben we gesnorkeld, voor iemand die niet goed kan zwemmen,  zeewater haat en bang is voor beesten vond ik dat ik het best goed deed!  Het eerste half uur was vooral lichte paniek, die duikbril was een vergrootglas naar de werkelijkheid van de hoeveelheid kwallen om je heen die je aanraakt,  en de snorkel maakte dat ik vooral water in slikte ipv ademhaalde. Toen ik me al 3 keer open had gehaald aan koraal was ik er klaar mee en wilde ik weg, maar jiska kreeg me zover om nog even door te bijten en yeaaaah, toen werd mijn doorzettingsvermogen beloond en kon ik genieten van de mooie vissen om me heen. Zelfs een kleine en grote haai gezien!! Nog een bijzondere gewaarwording trouwens in een hotel waar we verbleven: we aten daar uitgebreide rijst en curry (jawel,  na 5 dagen iets anders gegeten te hebben konden we er weer helemaal tegenaan met die rijst, heerlijk! ). Maar in ieder geval, wij waren uitgegeten waarna er een stelletje van onze leeftijd kwam die ook wilden eten.  Ze werden bij ons aan tafel gezet en de restjes die wij hadden overgelaten werden gewoon doorgeschoven naar hun haha.. wtf!  zij reageerden hier helemaal niet verbaasd op en begonnen lekker te eten, uiteindelijk nog gezellig gekletst en daarna weer ons bed in omdat de wekker weer gruwelijk vroeg zou gaan.
Maargoed, ik kan nog 100 dingen opschrijven over wat we allemaal gedaan en gezien hebben maar het wordt een beetje langdradig merk ik haha. Mooi geweest nu! Morgen olifantje rijden dat beloofd wat!:D Als jullie daar nog nieuwtjes hebben hoor ik het graaaag!

Grappig trouwens om te lezen dat bij jullie heel de snelweg in chaos waa vandaag omdat een koe op de weg liep. Hier komen elke dag zo'n 100 koeien de straat op en geen mens die ervan opkijkt haha!

 Dikke kus!