Introductie project
15 Juli 2014 | Sri Lanka, Sri Lanka
Maandag 14 juli
Vanochtend ben ik opgehaald door een Sri Lankaanse medewerkster van Projects Abroad om kennis te maken met mijn project. Dit betekende mijn eerste reis in een tuk-tuk, wauw. Lopend heb je groot risico om overhoop gereden te worden, maar een tuk-tuk voelt als de dood op wielen. Ze stoppen nergens voor en in plaats van kijken en spiegelen kennen zij alleen maar de toeter om aan te geven dat iedereen aan de kant moet en zij eraan komen. Je kan bedenken hoe dit gaat als iedereen zo denkt, wat zich uit in een hoop geslingerd op de weg, zoals wij alleen kennen als we een paar glazen teveel op hebben. Maar ach, je bent allang blij dat je je zweetoksels (in het vervolg afgekort tot zwoksels) kwijt kan aan de wind. Man wat is het het hier, nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen. Uiteindelijk heelhuids aangekomen en snel kennisgemaakt met de kinderen van Dutch Anne preschool (het heeft zo moeten zijn). Superschattig riepen de kinderen in koor 'goodmorning anne'! Terug naar de uitgang bleek er een reuze salamanderachtig beest in de tuin te lopen van minstens een halve meter groot. Ik schrok me kapot maar men is hiervan totaal niet onder de indruk, evenals van de koeien en honden op straat. Nee, wat hen vooral fascineert zijn wij, de blanken. Overal waar we komen worden we enorm aangestaard en mensen tikken elkaar aan en lachen dan om ons. Het maakt daarbij niet uit of we hen ook aankijken, ze staren je gewoon na. We zien ook echt 0 andere blanken op straat! Het heeft echter iets heel grappigs en kan mijn lach dan ook iedere keer niet inhouden. Dan maar lachen en terugzwaaien alsof we de fucking koningin zijn!
In de middag zijn we te voet naar het centrum en het strand gegaan met twee andere vrijwilligers. Een ervaring opzich, en in principe een prima optie als je de overvolle bussen, tuk-tuks en brommers ziet. Stapelen is hier het motto, een heel gezin op 1 motor is dan ook eerder regel dan uitzondering haha. Op het strand hebben we een donkere versie van Tarzan ontmoet. Deze ietwat verouderde versie klom in hoge cocosnootbomen om vervolgens via hoog gespannen touwen van de ene naar de andere boom te klimmen. En dat zonder enige zekering oid (later begreep ik ook dat er iemand van hen gevallen was tijdens dit klusje, die was er niet best aan toe). Toen onze Tarzan terugkwam met de cocosnoten, liet hij trots zijn messen collectie zien. Gordon ramsay zou er jaloers op zijn! Tarzan en zijn vrienden kijken toe totdat we de cocosnoten leegdrinken en alvorens hij afscheid neemt geeft hij ons nog een ware bodybuild-pose. Ik geloof dat hij zelf niet doorhad dat hij eruit zag alsof hij al 3 maanden niet gegeten heeft. Maar in plaats van dat hardop te zeggen doen we waar we goed in zijn: lachen en zwaaien.
Vanochtend ben ik opgehaald door een Sri Lankaanse medewerkster van Projects Abroad om kennis te maken met mijn project. Dit betekende mijn eerste reis in een tuk-tuk, wauw. Lopend heb je groot risico om overhoop gereden te worden, maar een tuk-tuk voelt als de dood op wielen. Ze stoppen nergens voor en in plaats van kijken en spiegelen kennen zij alleen maar de toeter om aan te geven dat iedereen aan de kant moet en zij eraan komen. Je kan bedenken hoe dit gaat als iedereen zo denkt, wat zich uit in een hoop geslingerd op de weg, zoals wij alleen kennen als we een paar glazen teveel op hebben. Maar ach, je bent allang blij dat je je zweetoksels (in het vervolg afgekort tot zwoksels) kwijt kan aan de wind. Man wat is het het hier, nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen. Uiteindelijk heelhuids aangekomen en snel kennisgemaakt met de kinderen van Dutch Anne preschool (het heeft zo moeten zijn). Superschattig riepen de kinderen in koor 'goodmorning anne'! Terug naar de uitgang bleek er een reuze salamanderachtig beest in de tuin te lopen van minstens een halve meter groot. Ik schrok me kapot maar men is hiervan totaal niet onder de indruk, evenals van de koeien en honden op straat. Nee, wat hen vooral fascineert zijn wij, de blanken. Overal waar we komen worden we enorm aangestaard en mensen tikken elkaar aan en lachen dan om ons. Het maakt daarbij niet uit of we hen ook aankijken, ze staren je gewoon na. We zien ook echt 0 andere blanken op straat! Het heeft echter iets heel grappigs en kan mijn lach dan ook iedere keer niet inhouden. Dan maar lachen en terugzwaaien alsof we de fucking koningin zijn!
In de middag zijn we te voet naar het centrum en het strand gegaan met twee andere vrijwilligers. Een ervaring opzich, en in principe een prima optie als je de overvolle bussen, tuk-tuks en brommers ziet. Stapelen is hier het motto, een heel gezin op 1 motor is dan ook eerder regel dan uitzondering haha. Op het strand hebben we een donkere versie van Tarzan ontmoet. Deze ietwat verouderde versie klom in hoge cocosnootbomen om vervolgens via hoog gespannen touwen van de ene naar de andere boom te klimmen. En dat zonder enige zekering oid (later begreep ik ook dat er iemand van hen gevallen was tijdens dit klusje, die was er niet best aan toe). Toen onze Tarzan terugkwam met de cocosnoten, liet hij trots zijn messen collectie zien. Gordon ramsay zou er jaloers op zijn! Tarzan en zijn vrienden kijken toe totdat we de cocosnoten leegdrinken en alvorens hij afscheid neemt geeft hij ons nog een ware bodybuild-pose. Ik geloof dat hij zelf niet doorhad dat hij eruit zag alsof hij al 3 maanden niet gegeten heeft. Maar in plaats van dat hardop te zeggen doen we waar we goed in zijn: lachen en zwaaien.
-
15 Juli 2014 - 20:01
Tante Anny:
Ha Anne,
Leuk dat je je belevenissen met ons deelt; het is lachen, we zien het helemaal voor ons. Jullie zijn vast ook groot in vergelijking met hen?
We zien al uit naar je volgende berichtje! groetjes! -
16 Juli 2014 - 14:52
Mam:
Hee Anne,
wat een leuk verhaal heb je geschreven, ik zie t allemaal zo voor me. Jij bent straks nooit meer bang van een piepklein spinnetje!
Heel veel groetjes, mama -
17 Juli 2014 - 03:56
:
Haha dat zou nog eens fijn zijn mam;) en inderdaad tante anny, was meteen te merken aan ons bed waar onze voeten achteruit steken hahaha. Groetjes daar! -
17 Juli 2014 - 08:53
Merel:
Hoi Anniee,,
Wat kun je toch fantastisch verwoorden wat je meemaakt, super leuk om te lezen!!
Wat toevallig dat de school jouw naam draagt :p
Ook hele mooie en leuke foto's!!
Geniet ervan, xx Merel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
