Dikke doeiiii!!

Onze trip komt tot zijn einde, morgenavond zitten we alweer in het vliegtuig, waar de bergen langzaam in vlaktes veranderen, en de zon in regen, blehhh! Uiteraard hebben we de laatste week goed benut, zijn we van bergen naar zee gegaan en van regen en kou naar hitte! Duizend keer wat uit of aan doen voor jiska en mij, maar de sri lankanen lopen altijd in eenzelfde outfit, maakt niet uit hoe warm of koud. Behalve dan in de plaats nuwara eliyah, hier liep vrijwel iedereen met een muts op, terwijl het nog ongeveer 15 graden was haha. in Nederland zouden we allemaal massaal op het terras gaan zitten! We hebben hier in het nationaal park ook een bergtocht gemaakt van 3 uur, met op het hoogste punt 'worlds end', wat ons een geweldig uitzicht gaf. Met een hemd, shirt, twee vesten en een voedselpakket, gemaakt door onze eigen Daya, zijn we sochtends om half 6 vanuit ons hotel vertrokken om uiteindelijk om 7u onze start te maken. Na een half uur moest er toch echt al wat kleding uit gedaan worden van de hitte en werden we ingehaald door een Engels stel met ieder een kind op een rug. 'Ho is effe, da kennieee!' Flink doorgelopen om te voorkomen dat dat nog een keer gebeurde, want dat heeft toch wel een aanslag op je zelfvertrouwen kan ik jullie vertellen. Uiteindelijk bleken die bungelende dochtertjes van hun toch zwaarder te zijn dan onze rugzakken vol met kleding en wonnen wij de race tot worlds end. Voor mijn zonnebril bleek die naam helaas te letterlijk het einde van de wereld, want tijdens mijn fotoshootje met jiska is hij zonder afscheid te nemen de afgrond in gestort. Ik probeerde hem nog te grijpen met gevaar voor eigen leven, het was namelijk mijn tot mezelf geschonken souvenir, (een echte sri lankaanse zonnebril!!) maar dat mocht niet meer baten. Het dochtertje van het Engels stel, die inmiddels niet meer achter haar vader bungelde maar op eigen benen stond, tikte me aan en vroeg met een superschattig engels accent waarom ik mijn zonnebril naar beneden had gegooid. Haar moeder en ik stelde haar gerust dat het een ongelukje was, daar kon ze mee leven gelukkig. Nadat jiska troostend zei dat ik vast wel ergens een nieuwe kan kopen kon ik de tocht weer herpakken, en we hebben het geflikt hoor! Moet er wel eerlijk bij zeggen dat we erna de hele middag op ons nest hebben gelegen, maar toch. Hoe schoon dat hotel er overigens in de middag uitzag, hoe heftig wij schrokken van het insectenbezoek toen we savonds terugkwamen uit het restaurant. We vonden het zelf ook best een prestatie dat we 10km berg hadden gelopen maar een surpriseparty is een beetje overdreven. Een vol nest met grote vliegende mieren had zich in onze badkamer genesteld en spreidde zich uit tot ons slaapgedeelte, gadverrrrrdamme!! Het scheelt dat er wederom meer werknemers dan gasten waren dus de eerste de beste jongeman in een groen hotelshirt greep ik bij de kraag voor hulp. De medewerkers eromheen stonden te lachen om mijn vraag om hulp: 'this is nature!' En 'are you scared of animals?' Nee, lullo, maar dit zijn geen dieren, dit zijn vieze mormels! We namen hem mee naar de plek des onheils en hij was zelf zichtbaar onder de indruk van de hoeveelheid reuzemieren. Niks te beroerd om ons uit ons lijden te verlossen had hij zichzelf binnen 3min omgetoverd tot ware insectenverdelver, inclusief kakkerlakkenspray en een bezempje. Probleem zo opgelost, al lagen we later in bed met wat psychische jeukklachten.
Maar niet van dieren houden is een zware beschuldiging, Sterker nog, ik hou van dieren, zelfs hier in Sri Lanka! Zo heb ik naast olifantje ook nog paard gereden! Ik moest alleen want Jiska moest er niks van hebben, maar achteraf vroegen we ons af wie het zwaarder had, zij of ik.. Toen we aan kwamen gereden werden we namelijk al helemaal ingesloten door paarden met hun baasjes. Niet omdat de paarden zo graag iemand op hun rug wilden, maar omdat de baasjes geld roken. 'My horse, my horse, very good!' Degene van wie ik het paard koos kreeg al het geld, dat was wel duidelijk. Beter voor mij want nu kon ik voor een mooi prijsje het grootste paard kiezen. Jiska bleef dus achter, maar denk maar niet dat zij met rust gelaten werd daar hahaha. Een half uur afzien, om de verkopers van zich af te slaan tot ze het kotsbeu was: 'NO, I DONT LIKE HORSES'. Heel goed meid, Eerlijk en duidelijk!
Ik ondertussen onderweg op mijn paardje. Deze had er meer zin in dan zijn baasje, die nors naast me liep. Ik vroeg of het paard ook harder kon, waarop hij arrogant reageerde: 'if you understand riding you can, if you don't, no.' Ik dacht ik zal m een poeppie laten ruiken, en dat heeft ie geweten (dankje Carmen voor je les op jouw paard haha!) Voor ie het wist had ik het paard in draf en dat betekende dat hij moest meerennen, maar het arrogante knulletje was eerder moe dan het paard en dus bleef ie op een gegeven moment achter. Hij heeft geen kwaad woord meer gezegd daarna haha!
Nog meer dierenpret toen we op safari gingen in Yala national park. De bestuurder van onze jeep stelde zich voor als Arie Safari (had ook snelle jelle of vlugge jaapie kunnen zijn want hij vloog in turbostand alle andere jeeps voorbij). Duidelijk veel liefde en passie voor zijn vak want hij werd zo enthousiast als hij een wild dier spotte, alsof het ook zijn eerste keer was. We hebben naast wilde olifanten, waterbuffels, krokodillen en wilde zwijnen zelfs een beer en 3 luipaarden gespot! Die laatste moet je blijkbaar veel geluk voor hebben want er zijn er maar ongeveer15 van die eerste en 25 luipaarden, supervet!

De tsunami is de afgelopen 6 weken een veel besproken onderwerp geweest, meestal vanuit onze kant. Laatst waren we echter ergens een drankje aan het drinken, en ik wilde de stoel naar achter schuiven om te gaan zitten maar de ober was me snel voor: 'very heavy' en dus schoof hij mijn stoel voor me naar achter. Ze waren inderdaad echt zwaar, bevestigde ik tegen Daya. Zijn reactie met een grijns: 'ja, voor als de tsunami weer komt!' Hahaha. Relativeringsvermogen = oké! Het is vast interessant om te weten dat ze tegenwoordig een groot systeem hebben wat een signaal kan geven als er een tsunami zou komen. Men heeft dan ongeveer een uur om te vluchten. Het is super zeldzaam dus de kans dat het nogmaals gebeurd is klein maar dan kunnen er in ieder geval een hoop levens gered worden.

De laatste 2 dagen zijn helaas wat minder, zoals jiska de trip gestart is (zo ziek als een hond), zo heeft haar lichaam besloten het ook te eindigen, niet leuk en vooral dramatisch voor haar:( We zijn dus aan onze hotellen gekluisterd. Voor onze laatste daagjes hadden we perfecte locaties aan zee gepland, maar het is regenachtig en bewolkt en in me eentje sowieso weinig lol aan. En dus ging ik wat real life souveniers shoppen, en jiska maakt kennis met de laatste mode uit Nederland op www.hm.com. Zoals je goed voorbereid op reis gaat moet je natuurlijk ook goed voorbereid weer thuiskomen! We hopen alleen van harte dat ze zich morgen iets beter voelt, aangezien we in totaal wel 25 uur aan het reizen zijn..


Tot zover mijn laatste verslagje vanuit sri lanka, het waren 6 topweken, maar heb nu toch ook wel weer heel veel zin om iedereen weer te zien:D we lullen weer bij in Nederland! Tot snelll!